Op een ijzige avond, terwijl de stad gonste van kerstsfeer en de geur van kaneel en Glühwein door de lucht zweefde, parkeerde Mevrouw Fleur-Anne haar Van Moof bij een chique pop-up kerstmarkt. Terwijl ze langs kraampjes slenterde, viel haar blik op iets onverwachts: een adoptiekraam van het lokale dierenasiel. Achter de tafel zat een gezonde, lieve kruising met een zachte vacht en ogen die direct de hare leken te doorboren.
“Geen stamboom, geen keurmerk,” dacht Fleur-Anne terwijl ze verder liep. Maar die ogen bleven in haar gedachten hangen. Toen ze die nacht naar bed ging, droomde ze van diezelfde hond. Maar nu als gids, een geest die haar meevoerde op een reis door de tijd.
Eerst bracht de hond Fleur-Anne terug naar haar verleden. Ze zag zichzelf als jong meisje, stralend van geluk met een vrolijke straathond die haar buurman ooit had gered. De eenvoud en liefde van die hond leken ineens een wereld verwijderd van de zorgvuldig gekozen Labradoodle waarmee ze nu kerstfoto’s maakte.
Daarna toonde de hond haar het heden. Ze zag de overvolle asielen, honden met hangende koppies, wachtend op een thuis. In contrast zag ze beelden van dure designerfokkers, waarvan de pups door algoritmes werden aangeprezen als de perfecte kerstcadeaus. Het voelde ineens leeg en ongemakkelijk.
Tot slot, de toekomst. Fleur-Anne zag een beeld van zichzelf als een oudere vrouw. De flitsende carrière was voorbij, haar feeds waren stilgevallen, en haar status-honden waren vervlogen herinneringen. Wat overbleef was een schrijnend gevoel van eenzaamheid.
Met een schok werd Fleur-Anne wakker. Ze dacht aan de blik van die hond bij de adoptiekraam. Zonder te aarzelen pakte ze haar jas en sprong op haar fiets. Tegen de tijd dat de zon opkwam, was ze eigenaar van een nieuwe viervoeter weliswaar zonder keurmerk of perfectie, maar puur en vol liefde.
Vanaf die dag was Fleur-Anne niet langer de yu… jongedame met een mode-hond. Ze had ontdekt dat honden geen accessoires zijn, maar vrienden voor het leven. Met haar nieuwe hond deelde ze niet alleen haar kerst, maar ook haar hart. En het grootste cadeau? De warmte die de adoptie bracht, niet alleen voor de hond, maar voor haarzelf.
Zo werd kerst voor Fleur-Anne meer dan alleen een Insta-post – het werd een moment van verbinding.